Συνέντευξη με τον Αλκη Ζερβό! (Η φωνή του Πατρικ)

Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα… από τη μια χαίρομαι για την απήχηση που έχει η εκπομπή αλλά και η δουλειά μου σ’ αυτό που κάνω… από την άλλη απορώ, γιατί γίνονται αλλαγές στους συναδέλφους μου, που κι αυτοί έχουν κάνει πολύ σημαντικές ερμηνείες, όπως ο Σπύρος Ζουπάνος, ως Μπομπ Σφουγκαράκης…

Την εποχή, που στηνότανε το Studio Vertical, ο αείμνηστος Απόστολος Μιχαλάκης μου ζήτησε να τον βοηθήσω για να κάνει μια δοκιμή στα μηχανήματα που έστηνε, ώστε να τα συγχρονίσει. Κάναμε κάποιες πρόβες – τεστ και το υλικό αυτό το χρησιμοποίησε ως δείγμα δουλειάς στο σταθμό της ΕΡΤ, για να δείξει τις τεχνικές δυνατότητες που είχε το Studio του. Ο σταθμός μαζί με το Studio ενέκρινε κι εμένα ως φωνή για να κάνουμε την σειρά «Οικογένεια Todd» όπου ανέλαβα τον επώνυμο ρόλο. Η σειρά σημείωσε μεγάλη επιτυχία και έκτοτε ο Μιχαλάκης με καλούσε σε όλες τις οντισιόν που γινόντουσαν για τις καινούργιες σειρές που αναλάμβανε. Κατά καλή μου τύχη με ενέκριναν οι παραγωγοί του εξωτερικού. Έτσι φτάσαμε και στον Μπομπ Σφουγγαράκη και η συνέχεια είναι γνωστή…

Η δουλειά κάθε φορά γινόταν τελείως διαφορετικά. Την περίοδο του Vertical η εγγραφή γινόταν ταυτόχρονα με όλους τους συντελεστές του επεισοδίου, μέσα στο Studio. Όλα γραφόντουσαν σε ένα κανάλι ήχου. Στην αρχή την εγγραφή την έκανε μόνος του ο Απόστολος Μιχαλάκης χωρίς την εποπτεία κάποιου άλλου. Τεχνικός και επιβλέπων ήταν ο ίδιος. Αργότερα την επιμέλεια στο ίδιο Studio είχε η Ρένα Κουβάτσου. Η μεγάλη δυσκολία για τον ηθοποιό ήταν όταν έκανε πολλούς ρόλους μέσα στο ίδιο επεισόδιο. Έπρεπε τότε άμεσα να αλλάζει από τον ένα ρόλο στον άλλο. Π.χ. όταν «τσακωνόμουνα» εγώ με τον εαυτό μου, (χαχαχα) δηλαδή μιλώντας ως Πάτρικ και με ένταση απαντούσα ως Καλαμάρης ή και το αντίθετο. Άσε που έπρεπε να θυμάμαι ακριβώς τις φωνές και το ύφος του κάθε ρόλου και να μην περνάω τον έναν χαρακτήρα ή το ηχόχρωμα του μέσα στον άλλο. Σκεφτείτε ότι για αρκετό διάστημα έκανα και τον Πλαγκτόν και άλλους πολλούς μικρότερους ρόλους, με διαφορετικές φωνές. Τώρα, όσο για τα άλλα Studioς επειδή η τεχνολογία εξελισσόταν, είχαμε την πολυτέλεια να γράφουμε ο καθένας χωριστά τα δικά του μέρη, δηλαδή σε άλλη μπάντα τον ένα ρόλο και σ’ άλλη τον άλλο, ή τις άλλες φωνές (σε 12 κανάλια ή και περισσότερα). Αυτό βοήθησε πολύ στο να γράφονται πρώτα οι ατάκες του ενός ρόλου και μετά του άλλου, ή των άλλων φωνών, σ’ άλλα κανάλια τα τραγούδια κλπ Έτσι μπορούσες να διατηρείς το ηχόχρωμα και τη διάθεση του κάθε ρόλου σε ενιαία μορφή. Βέβαια με αυτόν τον τρόπο χάθηκε η αμεσότητα που υπήρχε όταν άκουγες ζωντανά και τον άλλο ηθοποιό δίπλα σου να σου μιλάει και να του απαντάς. Η δουλειά του σκηνοθέτη εδώ είναι απαραίτητη για να παρακολουθεί όχι μόνο τον συγχρονισμό (επιμέλεια), αλλά και το ύφος της απάντησης, τη διάθεση που έχει ο ήρωας στη συγκεκριμένη στιγμή και την καθαρότητα των λέξεων και πολλές άλλες λεπτομέρειες.

Νομίζω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ερώτησης σας έχω απαντήσει. Πάμε στο δεύτερο σκέλος της, όσον αφορά στη δυσκολία της άμεσης προσαρμογής, στο ύφος και τον χαρακτήρα των ηρώων. Πρέπει να μπορείς να παρακολουθείς την διάθεση του κάθε ήρωα, τον ρυθμό ομιλίας του, το ύφος του, την ψυχολογική του κατάσταση και την χροιά της φωνής του. Αυτά είναι βασικά στοιχεία που σε διαφοροποιούν από ρόλο σε ρόλο. Η δυσκολία έγκειται στο ότι δεν υπάρχει χρόνος προετοιμασίας, όλα γίνονται όπως λέμε στην γλώσσα μας «πριμαβίστα», δηλαδή το κείμενο, το παίρνεις την ώρα που αρχίζει η εγγραφή κι αρχίζεις αμέσως να παίζεις και το ρόλο. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί νάχεις προλάβει να σημειώσεις στο κείμενο το πότε μιλάς. Δεν ξέρεις τι ακολουθεί και σε ποια ένταση ή πόσο γρήγορη θα είναι η επόμενη λέξη ή η φράση που θα πεις. Πόση διάρκεια θα έχει η παύση και τι είδους αντίδραση είναι αυτή που θα πρέπει να κάνεις και που στο κείμενο σημειώνεται ενδεικτικά «(παύση), (αντίδραση) (διπλή αντίδραση) (χμ)… (ααα), (γκλονγκ), (ουπς), (γέλια) και λοιπά». Διαβάζεις λοιπόν κάτι άγνωστο, ακούς το ξένο σπηκάζ και βλέπεις το μόνιτορ ταυτόχρονα ώστε να συγχρονίζεσαι με τον ρυθμό της ομιλίας του ήρωα σου, ώστε να συμπίπτει το άνοιγμα και το κλείσιμο του στόματος του ήρωα με την αντίστοιχη ομιλία σου κι όλα αυτά μέσα από τον διαφορετικό χαρακτήρα του κάθε ήρωα.

Αυτό που μετράει δεν είναι η γνώμη η δική μου, αλλά των αποδεκτών, δηλαδή του κοινού. Δεν υπεκφεύγω στην ερώτησή σας, απλά η αίσθηση που έχει ο ηθοποιός μέσα στο Studio, είναι τελείως διαφορετική από αυτή που βγαίνει στον αέρα, ως τελικό αποτέλεσμα. Ο ηθοποιός δεν απολαμβάνει το έργο εκείνη τη στιγμή, αλλά έχει το νου και την προσοχή του σε πάρα πολλές λεπτομέρειες. Ακούει τον ήχο μέσα από ακουστικά, χωρίς τους ήχους που στην τελική μίξη θα προστεθούν, έτσι δεν μπορεί να έχει αυτός την ίδια αντίληψη με τον θεατή που κάτω από άλλες συνθήκες παρακολουθεί στο σπίτι του ένα άλλο αποτέλεσμα. Ως προς το ποιοτικό σκέλος, ρόλο παίζουν πολλά πράγματα, πχ. Η μετάφραση, το μιξάζ του ήχου και άλλα πολλά τεχνικά θέματα, όπως οι ρυθμίσεις της κονσόλας του ήχου, η ποιότητα του μικροφώνου, η απόσταση που έχει ο ηθοποιός από αυτό, η στενότητα του χώρου που συνήθως δεν αερίζεται και τόσα άλλα.

Όντως είναι πολλά τα επεισόδια, για να ξεχωρίσω κάποια από αυτά. Επειδή κατά την εγγραφή, πλέον, δεν βλέπω όλο το επεισόδιο, όπως γινόταν στην αρχή, αλλά μόνο τα μέρη που εμφανίζονται οι ρόλοι που υποδύομαι, δεν μπορώ να πω κάτι το οποίο να μου άρεσε και να ξεχώρισε ως σύνολο επεισοδίου. Υπάρχουν κάποια με εντελώς ανατρεπτικό ύφος και χιούμορ που μου τραβούν την προσοχή και κάποια άλλα που είναι πιο επίπεδα. Θυμάμαι βέβαια τα πρώτα πρώτα επεισόδια που όπως σας είπα γράφαμε όλοι μαζί και τότε για κάποιο λόγο που μόνο ο Μιχαλάκης ήξερε όταν γινότανε κάποιο λάθος δεν γινόταν διόρθωση σε εκείνο το σημείο αλλά παιζόταν από την αρχή όλο το επεισόδιο και το ξανά μεταγλωττίζαμε από την αρχή. Χαρακτηριστικό ήταν το θέμα που μας συνέβη ένα βράδυ γύρω στις 3.30 τα μεσάνυχτα όταν αποκαμωμένοι από την εγγραφή 5 ή 6 επεισοδίων ο Μιχαλάκης άφησε ανοικτό το μικρόφωνο στην αποφώνηση με αποτέλεσμα στο τραγούδι των τίτλων τέλους κάποιος μίλησε μέσα από τον θάλαμο εγγραφής και αναγκαστήκαμε να ξαναγράψουμε όλο το επεισόδιο από την αρχή. Πίκρααα!

Ε, είναι δυο τελείως διαφορετικοί και ξεχωριστοί ήρωες, με τις ιδιαιτερότητες του ο καθένας: Ο Πάτρικ με το μπουφόνικο ύφος του, πολλές φορές με εκνευρίζει (χαχαχα), αλλά αυτή είναι και η ομορφιά του και έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τον ηθοποιό να κάνει τον ήρωά του, «αφελώς χαζό», έναν ήρωα που κινείται και βρίσκεται διαρκώς στην «κοσμάρα του». Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως ένα «γήινο πλάσμα», που «πετάει στα σύννεφα» έξω και από το περιβάλλον του βυθού της θάλασσας. Πώς να το κάνουμε είναι ο: «τρία πουλάκια κάθονταν» ή «από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα» που λέει και ο λαός. χαχαχαχα Τέτοιοι ρόλοι δεν είναι συνηθισμένοι, δεν συναντάς εύκολα στο ρεπερτόριο, τόσο σύνθετους ρόλους, που πρέπει να φαίνονται τελείως απλοί, που να μην γίνονται επιτηδευμένα «χαζοί», αλλά να βγαίνει από μέσα τους αυθόρμητα και πηγαία η «αφέλεια τους». Αλλά, και ο Καλαμάρης με εξιτάρει πάρα πολύ. Είναι ο μίζερος, ο μονόχνοτος γκρινιάρης, αυτός που όλα του φταίνε και δεν μπορεί να φχαριστηθεί τίποτα. Στυφός, τον ενοχλούν οι πάντες και τα πάντα, και για όλα του φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο εαυτός του. Έχει κι αυτός την πολυπλοκότητά του ως χαρακτήρας κι ας φαίνεται ότι είναι μονότονα εκνευριστικός τύπος. Έχει τρομακτικό ενδιαφέρον η ψυχοσύνθεσή του, αυτή η «ψυχική κενότητα» που έχει μέσα του και γι’ αυτό ενοχλείται με όλα. Πώς να το κάνουμε… Έχει «εντερικά» προβλήματα, γι’ αυτό είναι και «δυσκοίλια» η συμπεριφορά του… χαχαχα! Πάντως εγώ όταν τον ερμηνεύω τα λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου όλα αυτά που του συμβαίνουν! Και οι δυο ρόλοι πάντως, είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό. Δεν είναι επίπεδοι, αλλά αρκούντως σύνθετοι, που πρέπει όμως να φαίνονται τόσο απλοί και καθημερινοί, τόσο άμεσοι που να τους αντιλαμβάνεται το ίδιο ένα παιδάκι ή ένας μεγάλος, που να τον ευχαριστιόνται χωρίς να χρειάζεται να κάνουν αναλύσεις γύρω από την ερμηνεία του ηθοποιού. Όσο για τον ίδιο τον ηθοποιό είναι μεγάλη και εξαιρετική άσκηση γιατί, ίσως δεν του δοθεί ποτέ η ευκαιρία να παίξει στο θέατρο ταυτόχρονα τόσο «κόντρα» ρόλους που να μην μοιάζουν ο ένας με τον άλλο, και να μην καταλαβαίνει το κοινό ότι είναι ο ίδιος ηθοποιός που υποδύεται και τους δυο.

Ναι, βέβαια, αρκετές φορές… Παρόλη την αγωνία που έχεις εκείνη την ώρα για το πώς θα τα πεις, υπάρχουν στιγμές που σε ξεπερνούν και σκας στα γέλια. Επίσης μπορεί να γελάς ακόμα και με τον τρόπο που εσύ ο ίδιος είπες μια ατάκα. Το γέλιο άλλες φορές βγαίνει αυθόρμητα από τις καταστάσεις των ηρώων κι άλλες φορές από το πώς εσύ τους ερμηνεύεις.

Κάποιες φορές ναι, σε παιδικές παραστάσεις, έχω πει λίγες φράσεις ή λέξεις ως Πάτρικ ή Καλαμάρης, χωρίς όμως να ξεφεύγω από το ρόλο του έργου που παίζω… το περίεργο είναι ότι αυτούς που ενθουσιάζει περισσότερο είναι οι γονείς των παιδιών, όταν διαπιστώνουν ότι είμαι εγώ που κάνω αυτούς τους ρόλους στην τηλεόραση, γιατί η φυσική μου φωνή δεν έχει καμία σχέση με αυτή των μεταγλωττίσεων. Από το γεγονός αυτό έχω διαπιστώσει ότι υπάρχουν πάρα πολλοί θαυμαστές που η ηλικία τους κυμαίνεται από τα 18 μέχρι και τα 45 ή ακόμα μεγαλύτεροι και οι οποίοι είναι πιο φανατικοί από τα μικρά παιδιά. Το βλέπω άλλωστε και στις αντιδράσεις πολλών ανθρώπων όταν με συστήνουν και τους λένε αυτός κάνει τον Πάτρικ και μου ζητάνε αμέσως ξεκαρδισμένοι στα γέλια να τους μιλήσω έτσι… Μάλιστα, αρκετοί φίλοι μου με παίρνουν τηλέφωνο για να μιλήσω στα παιδιά τους, ιδιαίτερα όταν έχουν πάρτι και είναι μαζεμένα κι άλλα πολλά παιδάκια για να μ’ ακούσουν σε ανοικτή ακρόαση, να τους μιλάω άλλοτε ως Πάτρικ άλλοτε ως Καλαμάρης ή ακόμα και ως τους δυο ήρωες κι αυτό ενθουσιάζει εξαιρετικά τα παιδιά που πιστεύουν ότι οι αυθεντικοί ήρωες τους πήραν στο τηλέφωνο. Μεταξύ μας, οι γονείς δεν το κάνουν τόσο για τα παιδιά τους όσο για να το ακούν οι ίδιοι, γιατί είπαμε είναι «Fan» οι ίδιοι.

Αυτό ειλικρινά δεν το ξέρω, αλλά και ο Ντίνος είναι πάρα πολύ καλός ηθοποιός και εξ ίσου καλός ως Καλαμάρης…

Με τους συναδέλφους, όσους γνωρίζω, οι σχέσεις μας είναι υπέροχες. Αρκετούς δεν τους γνωρίζω, γιατί όπως σας είπα, πλέον γράφουμε ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο κι έτσι δεν συναντιόμαστε την ίδια ώρα και μέρα. Επίσης με τις συχνές αλλαγές που γίνονται έρχονται στη σειρά και νέοι συνάδελφοι που δεν τους ξέρω Πάντως, με τους παλιούς η σχέση μας ήταν και είναι εξαιρετικές, γιατί η συνεργασία μας όταν γινότανε ομαδικά ήταν σκέτο πανηγύρι και όποτε συναντιόμαστε θυμόμαστε αξέχαστες στιγμές. που έχουμε ζήσει στη διάρκεια των περασμένων εγγραφών.

Ειλικρινά δεν το γνωρίζω… και μάλιστα μου έκανε πολλή μεγάλη εντύπωση η αλλαγή αυτή, γιατί -όπως σας είπα και στην αρχή- ο Σπύρος ήταν πολύ καλός και είχε διαμορφώσει ένα δικό του, πολύ πειστικό και ολοκληρωμένο στυλ στο ρόλο αυτό.

Εγώ όχι, δεν ξέρω αν οι άλλοι συνάδελφοι που αντικατέστησαν τους αρχικούς πέρασαν από την διαδικασία της οντισιόν. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να πέρασαν και οι φωνές τους να στάλθηκαν στους παραγωγούς της σειράς για έγκριση. Αυτό, μπορούν μόνο οι ίδιοι ή από τα Studioς να σας το πουν.

Με όσα σας έχω ήδη πει, οι διαφορές είναι εμφανείς και οφείλονται σε πολλαπλούς παράγοντες όπως οι αλλαγές των συντελεστών, των μεταφραστών των χώρων και τον εξοπλισμό των Studios, κλπ.

Όλα τα ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν στη ζωή. Άλλωστε εμείς οι ηθοποιοί έχουμε συνηθίσει στη δουλειά μας, τα έργα που παίζουμε να τελειώνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα (τέλος σεζόν). Όταν έρθει το τέλος της σειράς θα ευελπιστώ να μου τύχει κάτι όμορφο σε μια προσεχή δουλειά.

Έχω παίξει σε κάποιες σειρές και κάποιες ταινίες τις οποίες δεν ξέρω ή δεν θυμάμαι αν ήταν της Nickelodeon ή άλλης εταιρίας, πχ: α) Έχω λάβει μέρος στις τηλεοπτικές σειρές:

Σπόιλερ:

Έτσι δεν ξέρω αν αυτές που ανέφερα ήταν όλες της Nickelodeon ή και άλλων εταιριών, αλλά σαν ρόλοι «πολύπλοκοι» μ’ άρεσαν εξαιρετικά: η «Οικογένεια Todd», η «Ακαδημία Τεράτων», οι «Ατίθασοι Θόρνμπεροις» και φυσικά ο «Μπομπ Σφουγγαράκης». Όλοι αυτοί ήταν εντελώς διαφορετικοί και τελείως ξεχωριστοί ρόλοι που με προίκισαν με εμπειρίες και τεχνικές και με βοήθησαν ερμηνευτικά και στο στήσιμο των θεατρικών μου ρόλων. Αν τους θυμάστε αυτούς τους ρόλους θα συμφωνήσετε πως δεν είχαν ούτε κοινά στοιχεία μεταξύ τους ούτε εγώ τους προσέγγιζα με τον ίδιο τρόπο, χρησιμοποιώντας «μανιέρα» στον τρόπο ερμηνείας τους. Κάθε ένας από αυτούς ήταν και είναι για μένα αντικείμενο μελέτης και σπουδής, ίσως γι’ αυτό άρεσαν στον κόσμο.

Αν το κόστος των μεταγλωττισμένων προγραμμάτων αυξηθεί τότε τα προγράμματα θα υποτιτλίζονται, γιατί τα κανάλια δεν θα μπορούν να πληρώσουν το παραπανήσιο κόστος. Εδώ στην Ελλάδα η τηλεοπτική αγορά είναι μικρή και πτωχευμένη. Οι σταθμοί είναι ελλειμματικοί και δεν τους φτάνουν τα χρήματα για πολυέξοδα προγράμματα, γι’ αυτό και οι συντελεστές είναι όχι μόνο λίγοι, αλλά και υπερβολικά κακοπληρωμένοι. Όσο για τις συνθήκες της δουλειάς ασφαλώς γίνεται κάτω από υπερβολικά μεγάλη πίεση και τεράστιο ανταγωνισμό, ο οποίος ρίχνει διαρκώς τις τιμές και κατά συνέπεια και την ποιότητα των προγραμμάτων.

Πιστεύω ότι αυτό γίνεται για δύο κυρίως λόγους: αφ’ ενός για να μην φαίνεται πως 4 ή το πολύ 5 ηθοποιοί ανά επεισόδιο κάνουν τις 38 ή και 45 φωνές που υπάρχουν στο πρωτότυπο. Αφ’ ετέρου -ένας λόγος βασικός είναι ότι- δεν μπορούν επάνω στους τίτλους των αυθεντικών συντελεστών να πέφτουν και οι τίτλοι των Ελλήνων, επομένως θα πρέπει να γίνεται αυτό έξω από το ήδη υπάρχον έργο κι αυτό αλλοιώνει τον χρόνο μετάδοσης του προγράμματος εξαναγκάζοντας το σταθμό να τα κόβει αυτά στον αέρα.

Κάποιες ναι, τις έχω δει… δεν τις παρακολουθώ όμως συστηματικά! Όταν ακούω τη φωνή μου; Χμ, παρατηρώ τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που ακούει το κοινό… Από επαγγελματική διαστροφή κάνω αυστηρό έλεγχο της τεχνικής και της ποιότητας του αποτελέσματος, παρατηρώ λεπτομέρειες που με βοηθούν να διορθώνω αργότερα αρκετά πράγματα και ανιχνεύω τις ατέλειες μου… ναι είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου, χωρίς να γίνομαι υποχόνδριος τελειομανής! Δεν το κρύβω πως για μένα η μεταγλώττιση είναι ένα καλό σχολείο-γυμναστήριο. Μου προσφέρει μια διαρκή τριβή με ρόλους που είναι τελείως έξω από μένα και την ιδιοσυγκρασία μου. Μου δίνει την ευκαιρία να δοκιμάζω πράγματα δύσκολα σε δυσμενείς συνθήκες όπως: πειθαρχίας ρυθμού, διαφορετικών εκφραστικών μέσων, επαφής και γνωριμίας με τον τρόπο που δουλεύουν τους ρόλους τους και εκφράζονται καλλιτέχνες άλλων χωρών ή η έλλειψη χρόνου προετοιμασίας, που απαιτεί ετοιμότητα και σε εξαναγκάζει να πιάνεις «πουλιά στον αέρα» κ.ο.κ

Στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη όλες οι ξένες ταινίες και εκπομπές όπου κι αν παίζονται μεταγλωττίζονται. Αυτός είναι ένας τρόπος προστασίας της επίσημης γλώσσας του κάθε κράτους. Κάποιες φορές αυτό το φαινόμενο γίνεται ακραίο γιατί εξαιρετικά θεατρικά ή κινηματογραφικά έργα, ερμηνευμένα από διάσημους ηθοποιούς όπου η βάση της εκπληκτικής τους ερμηνείας στηρίζεται και στην εκφορά του λόγου τους, με τη μεταγλώττιση η ομορφιά και η γοητεία της ερμηνείας χάνονται. Θα σας αναφέρω το παράδειγμα ενός φίλου Ιταλού που όταν ήρθε στην Ελλάδα και είδε την ταινία ο «Νονός», με τον Μάρλον Μπράντο, έπαθε σοκ και δεν μπορούσε να το δεχτεί γιατί όλες οι ταινίες του Μάρλον Μπράντο είχαν παιχτεί μεταγλωττισμένες στην πατρίδα του και στον κινηματογράφο και στην Τ/Ο από τον ίδιο Ιταλό ηθοποιό. Τον ξένισε τόσο πολύ η άρθρωση και η φωνή, που θεωρούσε απαράδεκτη την ερμηνεία του Μπράντο με αυτή την μακρόσυρτη ιδιάζουσα χροιά του. Δεν μπορούσα να τον πείσω με τίποτα πως ο συγκεκριμένος ηθοποιός έγινε διάσημος όχι μόνο για την υποκριτική δεινότητα στις ερμηνείες του, αλλά και για το στυλ της ομιλίας του και ότι ο ηθοποιός πάει πακέτο με τη φωνή του κι όχι με την φωνή του ντουμπλίρ του. Δυστυχώς δεν κατάφερα με τίποτα να απαλύνω την απογοήτευση του φίλου μου Μάουρο που ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Του είχε καταστραφεί η εικόνα του ειδώλου όπως την είχε καταγράψει στην συνείδησή του. Ήταν γι’ αυτόν σαν να είχε ντουμπλάρει με κακό τρόπο ο Μάρλον Μπράντο τον ιταλό συνάδελφο του. Χαχαχα Τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά! Η μεταγλώττιση είναι μια ξεχωριστή μορφή παρουσίασης ενός έργου, που γίνεται άμεσα αντιληπτή και κατανοητή από μικρούς που δεν έχουν μάθει να διαβάζουν, αλλά και από τους ενήλικες που μπορεί να έχουν πρόβλημα όρασης ή και να μην μπορούν να διαβάσουν τους υπότιτλους με την ταχύτητα που αυτοί περνούν από την οθόνη, ακόμα και την περίληψη των μεταφράσεων των υπότιτλων αν υπάρχει ταχύς και πυκνός λόγος στη σκηνή του έργου. Βοηθάει ακόμα στο να επικεντρώνεται το ενδιαφέρον του θεατή στην ουσία της σκηνής και να μην διασπάται η προσοχή του από την προσπάθεια ανάγνωσης των υποτίτλων. Όμως οι συνθήκες που γίνεται η μεταγλώττιση, πολλές φορές αδικεί το αποτέλεσμα του δημιουργού. Υπάρχουν πχ τεχνικά θέματα προχειρότητας όπου ακούς στο ύπαιθρο τη φωνή του ηθοποιού να βγαίνει σαν να είναι στο υπνοδωμάτιο του, ή τα πουλάκια που είναι έξω από το κλειστό παράθυρο να ακούγονται σαν να είναι μέσα σ’ αυτό και οι άνθρωποι να βρίσκονται απ’ έξω. Χρειάζεται περισσότερη αυστηρότητα στις προδιαγραφές με τις οποίες γίνεται η μεταγλώττιση και περισσότερος χρόνος στην προετοιμασία της εγγραφής. Και ας σημειώσουμε αυτό που ισχύει για όλα τα πράγματα: «Δεν κάνουμε όλοι για όλα!», το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση αυτή. Δεν κάνουν όλοι οι μεταφραστές για μεταγλωττιστές, όλοι οι ηθοποιοί για αυτή την εξειδικευμένη δουλειά, όλοι οι ηχολήπτες γι’ αυτού του είδους τις εγγραφές, όλα τα στούντιο και ο εξοπλισμός τους για τέτοιου είδους ηχογραφήσεις και πάει λέγοντας το πράγμα.

Αυτό σας το είπα στην αρχή, πώς έγινε και κάτω από ποιες συνθήκες.

Η δουλειά του ηθοποιού θέλει πολλή υπομονή, επιμονή, μεράκι, παρατήρηση και διαρκή εξάσκηση. Τα νέα παιδιά που θέλουν ν ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο να μην παρασύρονται από τα εφήμερα πράγματα όπως η δήθεν ευκαιρίες της τηλεόρασης που σε στύβουν σαν λεμονόκουπα και μετά σε πετάνε. Να ασχοληθούν σε βάθος με την δουλειά αυτή μελετώντας και ασκούμενοι καθημερινά. Ως παλιός αθλητής θα τους έλεγα πως ο χώρος του θεάτρου μοιάζει με τον χώρο του αθλητισμού: τίποτα δεν σου χαρίζεται. Η επιτυχία προέρχεται από σκληρή και επίπονη προεργασία και η νίκη του σήμερα μπορεί να είναι η ήττα του αύριο ή και το αντίθετο. Πρέπει νάχουν αντοχές ώστε να μην απογοητεύονται αν σήμερα δεν πήραν τον ρόλο που τους έταξαν ή και που άξιζε να τον πάρουν, αλλά δεν τους τον εμπιστεύτηκαν. Η «νίκη» κάθε ρόλου θα τους γεμίζει με ευθύνη για τον επόμενο ρόλο. Θέλει πολλή εσωτερική συγκρότηση για να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα και να νομίζεις ότι με μια πρόσκαιρη επιτυχία θα κατακτήσεις το παγκόσμιο στερέωμα του θεάματος. Ας μην βλέπουν μόνο αυτούς που είναι σήμερα στα φώτα της επικαιρότητας και ας ρίξουν μια ματιά και να δουν αυτούς που έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας γύρω τους και σήμερα βρίσκονται στο σκοτάδι της αφάνειας. και θα καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να κατακτούν σπιθαμή σπιθαμή πόντο πόντο την δόξα ώστε αυτό να έχει διάρκεια. Να μην κυνηγάνε τα εύκολα και τα εφήμερα, αλλά αυτά που θα τους συγκροτούν ως οντότητες. Η εναλλαγή των ρόλων σε κάνει να ζεις πολλές ζωές και να ψάχνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν ο σκοπός του να παίξεις ρόλους είναι μόνο για να γίνεις εξώφυλλο στα περιοδικά, σύντομα θα σε συντροφεύουν «ψυχοφάρμακα».

Ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Έχω ολοκληρώσει ένα σεμινάριο ραδιοφωνίας το οποίο παρουσίασα στη σχολή του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ» της Μαίρης Ραζή. Τώρα ετοιμάζω ένα σεμινάριο για τον τρόπο ανίχνευσης των θεατρικών κειμένων, σε βάθος, -από σκηνοθετικής και υποκριτικής απόψεως. Τι κρύβεται κάτω από τα λόγια του έργου και πως ανιχνεύονται οι βαθύτερες και απόκρυφες καταστάσεις των ρόλων, ώστε η ερμηνεία του ηθοποιού να είναι πιο ολοκληρωμένη, πιο τρισδιάστατη. Σ’ αυτό πέραν της άλλης θεατρικής εμπειρίας μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και η συμμετοχή μου στις μεταγλωττίσεις. Πιστεύω από την επόμενη χειμερινή σεζόν να επανέλθω στο θέατρο, αν συμβεί κάτι τέτοιο θα σας ενημερώσω!

GeorgeTheSuper έγραψε:Πολύ ωραία συνέντευξη! Πραγματικα εξαίρετος άνθρωπος και ηθοποιός!

Τον Ιούνιο πρεπει να δημιουργήσω ενα παράρτημα με δικο του διαφορετικό design απο αυτό της υπόλοιπης ιστοσελίδας που θα μπαινουν οι συνεντεύξεις. Είναι κρίμα να χάνονται μεσα στα πολλά θέματα του GreekToons. Ευχαριστουμε πολύ και τον Αλκη Ζερβό αλλά και εσένα Tsakla!