Συνέντευξη με το καστ του Avatar: Τζίνη Παπαδοπούλου (Sokka, Toph, Azula)

Σπόιλερ:

Ήταν εντελώς συμπτωματικό! Σε μια παράσταση που έτυχε να συμπαίζω με τον Ακίνδυνο Γκίκα βρεθήκαμε σε ένα διάλλειμμα να μιμούμαστε φωνές και ο Ακίνδυνος - που τότε συνεργαζόταν με το μέγιστο Τάσο Μαζμανίδη ( τον δάσκαλό μου εκ των υστέρων στη μεταγλώττιση) στο στούντιο Σοφιανός - μου πρότεινε να πάω εκεί για να κάνω ένα δοκιμαστικό. Η πρώτη μου "δουλειά" αν θυμάμαι καλά ήταν 2 ή 3 ατάκες σε κάποιο μεξικάνικο σήριαλ!

Αν και έχω συμμετάσχει σε πολλές σειρές πάντα ξεχωρίζω τη Χάιντι - που την έβλεπα κι εγώ σαν παιδί και μετά βρέθηκα να την μεταγλωττίζω!- αλλά και τη Φραουλίτσα (και τα 2 προβάλλονταν στο Alter αν θυμάμαι καλά).

Λόγω των παιδιών μου ακούω πολύ συχνά σειρές στις οποίες συμμετέχω ή συμμετείχα στο παρελθόν! Συνήθως ψάχνω για λάθη! (Διαστροφή του επαγγέλματος).

Ήταν μια εποχή που έρχονταν συνέχεια καινούργιες παιδικές σειρές, οπότε το Avatar ήταν καταρχήν μία ακόμα σειρά στην οποία επιλέχθηκα να συμμετάσχω. Ο σκηνοθέτης μάλιστα ήταν ο υπέροχος Τάσος Μαζμανίδης, ο οποίος, αν θυμάμαι καλά, ήταν και ο υπεύθυνος της διανομής.

Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι. Πάντως σίγουρα πριν το 2010. Ομολογώ πως δεν γνώριζα τίποτα για τη σειρά αυτή.

Νομίζω πως ο Σόκκα, ως ο πρώτος μεγάλος μου αγορίστικος -και μάλιστα σε ηλικία εφήβου - ρόλος ήταν για μένα μια πρόκληση. Η Τοφ ήταν ένα μικρό κορίτσι με τρομερή προσωπικότητα, που συνδύαζε τη σοφία με την αφέλεια. Όσο για την Αζούλα πρέπει να πω ότι για έναν ηθοποιό - για μένα τουλάχιστον σίγουρα- είναι μεγάλη χαρά να παίζει το ρόλο του κακού γιατί υποκριτικά έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις και ζητά μεγαλύτερα ρίσκα! Είμαι απόλυτα ειλικρινής λέγοντας ότι απόλαυσα και τους τρεις ρόλους εξίσου!

Όχι. Κάθε άλλο! Όσο πιο πολλά ψυχολογικά στοιχεία δίνει ένας χαρακτήρας τόσο περισσότερο βοηθιέται ο ηθοποιός για να τον ερμηνεύσει. Η Αζούλα, όπως κάθε καλά δομημένος ρόλος κακού, έχει ελαφρυντικά μέσα στην παράνοιά της και αυτό την κάνει πολυδιάστατη και ενδιαφέρουσα στην προσέγγισή της.

Όσο δύσκολο είναι για οποιονδήποτε ηθοποιό. Για κάποιον που κάνει πολλά χρόνια μεταγλώττιση η αλλαγή φωνών είναι κάτι που γίνεται σχεδόν αυτόματα. Και από τη στιγμή που η φωνή "λοκάρει" μετά πολύ σπάνια μπερδεύεσαι.

Συνήθως γράφαμε τα τρία κορίτσια μαζί γιατί κάναμε ρόλους που είχαν πολλές σκηνές μεταξύ τους. Ήμασταν και είμαστε φίλες καλές.

Ίσως την τελική αναμέτρηση της Αζούλα. Και το επεισόδιο που πρωτοεμφανίζεται η Τοφ. Σίγουρα είναι κι άλλες αλλά αυτές μου ήρθαν έτσι πρόχειρα στο μυαλό!

Ναι.Την παρακολουθεί ο γιος μου!

Τα Thundercats ήταν η πρώτη σειρά που μεταγλώττιζα που την είχα δει κι εγώ ως παιδί. Ξετρελάθηκα που έπαιξα τον αγαπημένο μου Σναρφ! Το ίδιο μου συνέβη και με τα Στρουμφάκια όπου η Ψιψινέλ και ο Σπιρτούλης ήταν από το παρελθόν αγαπημένοι μου. Για τη Χάιντι ίσχυσε επίσης το ίδιο. Τα Digimon ήταν μια σειρά που πολύ αργότερα κατάλαβα την επίδραση που είχε στα παιδιά-θεατές εκείνης της εποχής.Σχετικά πρόσφατα έμαθα πως υπάρχουν μέχρι σήμερα φαν της σειράς που θυμούνται με λεπτομέριες ποιος ηθοποιός έπαιζε ποιον χαρακτήρα! Τότε μου φαινόταν απλά μια απαιτητική σειρά αφού ο καθένας μας έπαιζε σε κάθε επαισόδιο 4-5 ρόλους τουλάχιστον!

Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν- κυρίως της νεότερης γενιάς -θα αναφέρω ενδεικτικά μόνο τους Βασίλη Καίλα, Σοφία Παναηλίδου, Βούλα Κώστα, Σοφία Καψαμπέλη, Αργύρη Παυλίδη, Ακίνδυνο Γκίκα, Πέτρο Δαμουλή, Άντρια Ράπτη, Κατερίνα Γκίργκις, Μαρία Ζερβού αλλά και άλλους πολλούς στους οποίους ζητώ συγγνώμη που δεν τους αναφέρω αλλά τα ονόματα καμιά φορά μας διαφεύγουν...

Στην ουσία τίποτα. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα πια σπάνια γράφουμε δυο ή τρεις μαζί. Παλιά αυτό συνηθιζόταν. Τώρα ο καθένας γράφει μόνος του. Επίσης η χρήση των υπολογιστών έχει μειώσει αρκετά το χρόνο της εγγραφής.

Όχι. Νομίζω μόνο ότι έχει αλλάξει η αισθητική των παιδιών και αυτά που ζητάνε σε ένα καρτούν. Τώρα πια το είδος του χιούμορ είναι διαφορετικό και τα σκίτσα είναι πιο ιδιαίτερα.

Κάποιες φορές ναι και με εκπλήσει! Και βέβαια αμέσως μετά ακολουθεί η παράκληση : αχ κάντε μας λίγο τον τάδε!. Όλες τις φορές τους απογοητεύω με κίνδυνο να θεωρηθώ σνομπ! Απλά ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς το σενάριο και το σκίτσο μπροστά μου μου είναι σχεδόν αδύνατο να φέρω στο μυαλό μου τη φωνή και το ήθος του εκάστοτε ρόλου!Ακούγεται ακραίο αλλά όποιον ηθοποιό της μεταγλώττισης και να ρωτήσετε θα σας πει πάνω κάτω τα ίδια!

Ομολογώ πως δεν γνωρίζω τους λόγους.

Η μεταγλώττιση όσο κι αν μοιάζει -και είναι- ένα ευχάριστο επάγγελμα, είναι πολύ απαιτητική. Εκτός από τη φωνητική κούραση προυποθέτει και μια ειδική ικανότητα που δεν την έχουν όλοι και δεν έχει καμία σχέση με το ταλέντο του ηθοποιού. Συνδυάζει μια σειρά από προσόντα που μπορεί να τα έχει κάποιος χωρίς να είναι σπουδαίος ηθοποιός. Άρα αν το δοκιμάσει και δεν του ταιριάζει αυτό δε σημαίνει κάτι για την καριέρα του ως ηθοποιού. Πάντως όπως σε όλα τα επαγγέλματα η αγάπη και η εξάσκηση πάνω στο αντικείμενο αποδίδουν.